gdy Cię nie widzę nie wzdycham, nie płaczę...

Czy ja go jeszcze kocham?
To pytanie zadawałam sobie setki razy w przeciagu ostatnich kilku lat. I nie umiem sobie szczerze na nie odpowiedzieć.
Czasami widzę w nim tego młodego mężczyznę, który potrafił wstać w środku nocy, by przejechać pół Polski i powiedzieć mi dzień dobry, kiedy rano otwierałam oczy. I widzę wrażliwego człowieka, który nie akceptował zła tego świata i ludzi.
A czasem mam ochotę trzasnąć drzwiami i wyjść. Nie zabierać ze sobą nic oprócz własnej godności.
Jestem jak kura - trzepoczę skrzydłami, ale unieść się nie potrafię.

Ciekawe, że kobieta w domu to właśnie kura domowa...

Nie lwica, pantera czy nawet łabędź - kura, ewentualnie kwoka...

I tak się właśnie czuję - głupia kura, która wie, że nigdy nie będzie latać, ale wciąż ma nadzieję.